آشنایی با اجرام سماوی
ابتدا تعریف کیهان : به تصور ما کیهان ترکیبی از ستارگان، سحابی ها، سیاره ها،
ستارگان نوترونی، سیاه چاله ها و اجرام آسمانی دیگر است که مجموعه سیاره ها
منظومه شمسی و فضایی را که ستارگان و کهکشانها در آن قرار دارند، شامل می شود.
کهکشان: متشکل از تعداد زیادی ستاره و فضای بین ستاره ای، اغلب گاز و گرد و
غبار، که تحت تاثیر نیروی گرانش متقابل، یکدیگر را نگه داشته اند.
به عبارت دیگر در جهان حدود یکصد هزار میلیون کهکشان و در کهکشان حدود یکصد
هزار میلیون ستاره مثل خورشید ما وجود دارد.
کهکشان راه شیری: منظومه شمسی ما درون یکی از زیباترین اجرام عالم به نام کهکشان
راه شیری قرار دارد که در شبهای صاف به صورت ابری کشیده و بسیار رقیق دیده
میشود و ستاره های متنوع آن، قرمز، آبی، بزرگ، کوچک، پیر و جوان در سرتاسر
آسمان پخش شده اند.
سحابی: به توده هایی از ابرهای متراکم و گاز و غبار که منشاء وجودی ستارگانند، سحابی
گفته می شود.
ستاره: ذرات و غبارهای پراکنده در اثر انفجار بزرگ اولیه دوباره بهم برخورد نموده و
گرد هم می آیند تا ستاره ای از آنها متولد شود. میلیون ها سال زمان لازم است تا این ابر
و گاز متراکم، غلیظ تر و فشرده و داغتر شود.
سیاره ها: سیاره ها اجرامی هستند که تحت تاثیر نیروی گرانش ستارگان قرار دارند و
ممکن است به صورت توده های خاکی، سنگی و یا گازی باشند.
سیاره ها تقریبا کروی بوده و به دلیل بازتاب نور خورشید مرئی می باشند.
نواختران: گروهی از ستارگان هستند که نور خروجی آنها در فواصل زمانی به طور
متوسط30 تا 50 سال به طور ناگهانی و پیش بینی نشده ای شدتش به طور خیره کننده ای
تغییر می کند.
تپ اخترها: تپ اختر یک ستاره نوترونی با چرخش سریع است.
ستارگان نوترونی: تعدادی از ستاره شناسان نظری یادآور شده اند که به هنگام فروریزش
یک ستاره بزرگ و انفجار آن به صورت یک ابر نواختر، که برای مدتی درخشش یک
کهکشان را دارد، فشار روی هسته ستاره سبب فشردگی آن می شود و در نتیجه الکترونها
و پروتونهای مجزا ترکیب شده و نوترونهایی را به وجود می آورند. به این ترتیب کره
ای از نوترونهای خالص به شعاع 16 کیلومتر در مرکز شکل می گیرد که قسمت بزرگی
از جرم اصلی در ان جمع شده است.
سیاه چاله ها یا حفره ها:
شواهد اخیر سوءظن ایجاد کرده است که ستاره نوترونی یا تپ اختر مرحله نهایی فشردگی
ماده ستاره ای نیست. تحت شرایطی خاص هستۀ یک ستاره ممکن است به ابعاد کمتری
از 16 کیلومتر که حد ستاره نوترونی است، منقبض شود، این مقدار به شعاعی معادل
2/3 کیلومتر می رسد. در این مورد نظریه نسبیت وقوع ناگهانی پدیده ای غیر عادی را
پیش بینی می کند.
کوازار: به معنی شبه ستاره یا اختر نماست.
تپنده ها : ستارگانی با نوسانهای کاملا تناوبی، یا تغییر و ضربان، در شعاع و دما هستند.
سیارات منظومه شمسی
عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس، نپتون و پلوتو.
عطارد: یا تیر نزدیکترین سیاره به خورشید، به عنوان ستاره درخشان شامگاهی در
نزدیکی افق غروب خورشید و نیز به عنوان ستارۀ صبحگاهی حدود یک ساعت قبل
از طلوع خورشید ظاهر می شود.
عطارد در اساطیر به نام خدای روشنی یا پیام آور خدایان آمده است.
زهره یا ناهید: نزدیکترین همسایه زمین بعد از ماه است. درخشانترین سیاره منظومه
شمسی.
زهره در اساطیر به عنوان الهۀ عشق و زیبایی آمده است.
زمین: سومین سیاره دارای بهترین شرایط زندگی.
در مورد زمین و تاریخچه آن به این آدرس مراجعه کنید: mmcgeo.blogfa.com
مریخ: یا بهرام، نخستین سیاره ای است که در ماورای مدار زمین قرار دارد.
چهارمین سیاره منظومه شمسی، هفتمین سیاره از نظر بزرگی، و آخرین سیاره
از گروه سیاره های خاکی یا داخلی.
مریخ به لحاظ سرخی در اساطیر یونان به خدای جنگ معروف بوده است.
مشتری: سیاره مشتری یا ( هرمزد یا برجیس ) بزرگترین سیاره منظومه شمسی است.
این سیاره 16 قمر دارد. به طور عمده از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده.
در رصد مشتری فقط جّو آن قابل مشاهده بوده و وجود نوارهای تیره و روشن نشاندهنده
جو آن است.
مشتری در اساطیر خدای خدایان (المپیا) نامیده شده است.
زحل: یا کیوان دومین غول خانواده خورشید و بعد از مشتری، بزرگترین، سنگین ترین،
و سریعترین سیاره است. فاصله متوسط آن از خورشید یک میلیارد و 427 میلیون کیلومتر
است.
زحل در روم باستان خدای کشاورزی نامیده شده است.
اورانوس: این سیاره در سال 1781 توسط ویلیام هرشل اختر شناس آلمانی با تلسکوپی
که خودش ساخته بود، کشف شد. دورترین فاصله مدار گردش اورانوس از خورشید
3 میلیارد و نزدیکترین فاصله اش 7/2 میلیارد کیلومتر است.
اورانوس در اساطیر یونان پدر ساترن (زحل) نامیده شده است.
نپتون: نپتون در اساطیر یونانی، خدای دریا، دورترین و کوچکترین غول خانواده خورشید
است.
پلوتو: یا هیدز به تصور عدم هرگونه حیات در آن و یخبندان فرمانروای مرگ در زیر
زمین نامیده شده است.
سیارکها:
از سال 01 به بعد با ارائه کاوشها، انبوهی از سیاره های کوچک کشف شد.
امروزه تا حدود 5500 سیارک کشف شده است که اکثر آنها بین مدار مریخ و مشتری
به دور خورشید در گردشند.
ستاره های دنباله دار:
یک دنباله دار در فواصل چندین واحد نجومی از خورشید شبیه یک ستاره پراکنده به
نظر می رسد و وقتی به فواصل نزدیک خورشید می رسد دارای دنباله می شود، از این
جهت ستاره دنباله دار نامیده می شود.
ستارگان دنباله دار از 3 قسمت تشکیل شده اند:
قسمت جامد (هسته): متراکم است.
گیسو: با نزدیک شدن به خورشید و ذوب و تبخیر یخ موجود در قسمت رو به خورشید
توده ابری شبیه گیسو در اطراف هسته به وجود می آید. که در اثر بازتاب نور خورشید
و در اثر فرایند فلوئورسانس می درخشند.
دنباله: مواد تشکیل دهنده دنباله ستارگان دنباله دار که به طور عمده از گازهای رقیقی
تشکیل شده اند با نزدیک شدن به خورشید و در اثر حرارت آن بیشتر به گاز تبدیل میشود
و دنباله بزرگتر و طولانی تر و بقدری می شود که از میان آن نور ستارگان دیده می شود.
شهابها:
به تکه پاره های سنگی شناور در فضا شهاب می گویند.
زمین در مسیر حرکت انتقالی خود همواره با انبوهی از خرده سنگها و غبارهای
فضایی برخورد می کند. در اثر برخورد این اجسام، که سرعت زیادی دارند،
با جو زمین و به علت اصطکاک و حرارت فوق العاده ای که ایجاد می شود،
بسیاری از این اجسام بخار شده و به سطح زمین نمی رسند. به این ترتیب هر
روزه در اثر ورود این مواد به جو زمین، هزاران تن بر جرم زمین افزوده می
شود.
درباره این سایت